‘Komedi değil düzgün senaryo arıyorum’

Güler yüzüyle karşılıyor bizi. Fotoğraf çektirmek için yanına gelen hayranlarını da kırmıyor. “Çevremde popülariteden karakteri bozulan biri hiç olmadı. Öbür türlüsü bana tuhaf geliyor. Senin bir manavdan farkın yok, iş bu” diyor. ‘Güldür Güldür’ün hayatının kırılma noktası olduğunu söylüyor. 2,5 yaşındaki kızı Masal’ı, terapi olarak gördüğü Beşiktaş maçlarını ve yeni sineması ‘Paranoya’yı konuşuyoruz.

◊ 22 Kasım’da vizyona girecek ‘Paranoya’ isimli sinemada paranoyak bir gazeteciyi canlandırıyorsunuz. Bu role nasıl hazırlandınız?

Bu usul ruhsal rahatsızlıkları olan insanları araştırdık. Psikiyatr Samuray Özdemir ile konuştuk. Paranoyakların nasıl bir ruh hali içinde olduklarını ve olaylar karşısında nasıl reaksiyonlar verdiklerini öğrendik.

◊ Canlandırdığınız Muntazam isimli karakter bir şiir yazdıktan sonra mahpusa giriyor ve bu nedenle babasının cenazesine katılamıyor. Sonra paranoyası başlıyor. Toplumda da emsal bir paranoya hali görüyor musunuz?

Bence tüm toplum paranoyak oldu. Yaşım 43. Evvelce sokakta biriyle karşılaştığımızda ya da asansörde biriyle denk geldiğimizde gülümserdik. Artık beşerler, altında bir şey arıyor. “Neden selam verdi, niçin gülümsedi” üzere sorular soruyor. Toplumsal paranoyamız artıyor. Sevincimizi kaybettikten sonra geldik bu noktaya. Geçim kaygısı, ay sonunu nasıl getireceğim tasası hayattan aldığımız zevki ortadan kaldırıp hayatı bir gayrete dönüştürdü.

◊ Aslında siz bir komedyen olarak tanınıyorsunuz. Bu türlü farklı bir üretimde rol almak bir manada konfor alanınızdan çıkmak mı?

Ben güldürü değil, yeterli bir senaryo arıyorum. Güzel bir dram kıssası gelirse oynamak isterim. Düzgün bir güldürü senaryosu gelirse de tekrar orada olmak isterim.

◊ Komedyen olarak bilinmek sizi rahatsız etmiyor o halde?

Hayır, demek bir şeyleri kıvırabilmişim ki beşerler bu etiketi yapıştırmış bana. Olağan ki “O güldürü oyuncusu” üzere bir laf kimi durumları engelliyor. Çok seviyorum yaptığım işi. Yaş aldıkça da bu algının değişeceğine inanıyorum. Aslında değiştirmek için elimden geleni yapıyorum ve o gayret hoşuma gidiyor. Bir gaye veriyor bana.

◊ “Keşke rol alsaydım” dediğiniz sinema tipi hangisi?

Bir konuta dönüş öyküsü. Çok örneği var; ‘Babam ve Oğlum’ üzere mesela. Karakter kasabasına yahut kentine geri döner ve neden oraya gitmek istemediğini adım adım anlarız. O cins sinemalara bayılıyorum.

◊ Birlikte rol almak istediğiniz isimler kimler?

Bülent Emin Fayda, Haluk Bilginer, Şener Şen…

‘BİRAZ LOKAL KALIYORUZ’

◊ ‘Güldür Güldür’de canlandırdığınız Bilal Koçyiğit karakteri izleyiciler tarafından çok seviliyor. Bu tiplemeyi yaratırken sizi etkileyen, ilham aldığınız şeyler oldu mu?

‘Güldür Güldür’ benim malzememe uygundu ve kendimi gösterebilmem için harika bir platform oldu. Senaristlerimiz beni düzgün tanıdıkları için çok uygun skeçler yazdılar, ben de elimden geleni yaptım. İzleyicilerden ilgi gördüğüm için de çok memnunum. Hayatımın kırılma noktası… Maddi değil, manevi olarak iş seçebiliyorum. Bir oyuncu için bu sahiden bulunmaz nimet.

◊ Türk güldürü sahnesini nasıl değerlendiriyorsunuz?

Zayıf yanı biraz lokal kalmamız. Sinemalar ve dizilerde komik karakterler daha çok mahallî oluyor. Mahallî olunca da sadece lokal bir komik olarak kalıyor. İngilizler ve Amerikalılar bunu aşmış durumda; dünyaya hükmediyorlar. Yeni jenerasyon bunu değiştirebilir. 

◊ Oralardan beğendiğiniz bir sitcom var mı?

‘SEİNFELD’!?

◊ Yeni projeleriniz neler?

Uğur Alım, Aziz Aslan ve ben kendi öykülerimizi anlattığımız bir şov hazırladık. Bir sefer oynayabildik, düzenleyip tekrar oynamak istiyoruz. Sahnede kendim olmayı sevdim. Enteresanmış o his. Sonra biraz durmak, yaptığım şeyleri gözden geçirmek istiyorum.

‘YENİ GELMEDİK, GERİ GELDİK!’

◊ Oyuncu olmanın getirdiği ağır tempoyla baba olmayı nasıl dengeliyorsunuz?

Kızım Masal doğduktan sonra iki sene çalışmadım. ‘Güldür Güldür’e orta vermiştim ancak artık çalışmak gerekiyor. Arkadaşlarım ve üretimcimiz Necati (Akpınar) Abi ısrar edince geri döndüm. Orası benim meskenim üzere. “Yeni gelmedik, geri geldik” lafı var ya, ona çok gülüyorum. Geçen onun geyiğini yaptık. Kaldığım yerden devam ediyorum.

◊ Masal’ın ileride oyuncu olmasını ister misiniz?

Tabii ki, benim elimde değil fakat yeteneklerini de görüyorum. Daima bizi güldürmeye çalışıyor. Aynada kendi kendine mimikler deniyor, değişik ve biraz korkutucu (gülüyor). Eşim Duygu’ya geçenlerde “İçine bir şey kaçmış gibi” dedim (gülüyor). Masal çok sevgi dolu ve memnun; bu da beni keyifli ediyor. Annesi daha çok ilgileniyor onunla, öğretmen kendisi ama şu an mesleğe orta verdi.

◊ Nasıl tanıştınız?

Tatilde, Kaş’ta. Kaş’ı çok severim; gittiğimde en az bir ay kalırdım. Bir Antalya güneşinde tanıştık. 

◊ Boş vakitlerinizde neler yaparsınız?

Hayattaki tek lüksüm Beşiktaş maçları. Kombinemin olması ve iç saha maçlarını izlemek çok özel benim için. Genelde 10-12 kişi gidiyoruz. Çok sevdiğim kardeşim Sarp Apak (oyuncu) dahil. Maçtan evvel Dolmabahçe’de sohbet ederek yürüyoruz. O nasıl bir terapidir…

‘HİKÂYECİLİK GENLERDEN…’

◊ Anneniz ebe, babanız öğretmen… Nasıl bir çocukluk geçirdiniz? Oyuncu olmaya nasıl karar verdiniz?

Bergama’da, Ferizler Köyü’nde büyüdüm. Ege köyleri sempatik, şakacı, sevinçlidir; o denli insanların yanındaydım. Ailem de çok sevinçlidir. Babam komik bir adamdı. Sanırım hikâyecilik biraz genlerden geliyor. Mesleksel olarak aklımda olan bir şey değildi. Lisede tiyatro yaptım. Sonra Menemen Belediye Tiyatrosu’nda devam ettim. Orada Selim Taylan Ertuğrul isminde bir abi vardı. Beni çalıştırdı, imtihanlara girmeme vesile oldu. Dokuz Eylül Üniversitesi Hoş Sanatlar Fakültesi’ni kazandım.