‘Bir derdim var, artık tutamam içimde’

Duran cisim durmak, hareket edense hareketine devam etmek ister. Bu bir fizik kuralı; kozmosta unsur her vakit birinci hareketini korumak ister. Yükü ve hacmi olan her şey de bir unsurdur. Dünyada bir yer kaplıyorsak biz de bir unsuruz. Sosyolojik yahut ruhsal bir olgudan bahsetmiyorum; her gün yaşadığımız olaylardan örnekler vereceğim…

Birey olarak yürüdüğümüz yolda ilerlemek ya da kendi kararımızla durduğumuz yerde kalmak istiyoruz. Kimsenin bizim yerimize karar verme yetkisi de yok. Lakin gelin görün ki dış etkenler buna pürüz oluyor. Durduğunuz yerde gelip biri size çarpıyor ve  umursamadan geçip gidiyor. Fizik kuralları yeterince o insanın da bizim kadar durmaya yahut gitmeye hakkı var ancak bana çarpıyor. Bir “Pardon” da diyemiyor.

Toplu taşımada bunun çok örneğini yaşıyorum. Geçen yağmur yağıyor, trafik coşmuş. Otobüste dur kalk, dur kalk ilerliyoruz. Yolcular olarak durmak ya da gitmek istiyoruz fakat yapamıyoruz. Sürücü bir gaza yükleniyor, üç adım geriye; sonra bir frene basıyor, üç adım öne dans ediyoruz. Bu sırada birbirimize çarpıyoruz. Mevcut fizik kuralı bilgisi sürücülerde yok galiba. Kimse kaptana bir şey demiyor fakat bazen biz kendi ortamızda arbede ediyoruz. Yeniden bu türlü bir anda “Kaptan şu frene ve gaza biraz yavaş basar mısın” diye bağırdım. Bir anda sessizlik oldu.

“Neden birbirinize kızıyorsunuz, sizinle alakası yok bu durumun” dedim öteki yolculara. Kaptan sonlandı, “Ne yapayım, trafik var” dedi. “Gaza ve frene bu türlü asılmana gerek yok. Canımız çıktı burada” dedim. Kimse dayanak olmadı bana. “Hepiniz söyleniyordunuz, artık neden konuşmuyorsunuz” diye sordum. Beş saniyelik bir mırıltı oldu. “Kaptan istediğin üzere devam et, biz kör ve sağır olmaya devam edelim” dedim. Kulaklıklarımı takıp mor ve ötesi’nin ‘Bir derdim var, artık tutamam içimde’ sözleri eşliğinde seyahatime devam ettim.

Son durakta indim, kendimi biraz sakinleştirmek için olduğum yerde durdum. Lakin yeniden verdiğim kararı uygulayamadım. Biri hiçbir şey demeden koluma girdi. Selam sabah yok, yürütmeye başladı beni. Körüm ya, yardım ediyor. ‘Bakalım nereye gidiyoruz’ dedim içimden. Metrobüs turnikesinin önüne gelince dayanamadım, “Neden beni buraya getirdin” diye sordum. “Her sabah buraya geliyorsun” dedi. “Fakat bu sabah gelmeyecektim. Madem beni her sabah takip ediyorsun, neden bir ‘Günaydın’ı esirgiyorsun” dedim. Sana da yeterlilik yaramıyor diyeceksiniz lakin insan bazen bir selam almak istiyor.

Eylem gerekiyor

Bir reaksiyon verince “Engelliler asabi” deniyor ancak biz yalnızca sizin kadar asabiyiz. Bilişsel olan yetmiyor, harekete geçmek gerekiyor. Yalnızca bir niyet ya da yavaşça mırıldanmak problemlerimizi çözmüyor. Birbirimizle konuşalım, irtibat kuralım. Rahatsız olduysak söyleyelim. Birlikte rahat yaşamanın yolunu bulalım. Yoksa duran duramıyor, giden de gidemiyor. En azından ben böyleyim…