‘Gerçekten güçlü bir aşk hissediyorum’

Ali Atay’la muhakkak aralıklarla karşılaşsak da yan yana geldiğimizde 40 yıllık dostmuşuz üzere hissettiriyor. Hem esprili hem de bir yanıyla çok önemli. “Nasıl istiyorsam o denli yaşamaya uğraş ediyorum. Bir duyguyu öteki yere taşımak üzere niyetlerim yok” diyor. Onu biraz çözmeye çalışarak başlıyoruz sohbete…

◊ En son röportajımızı yıllar evvel Çeşme’deki dizi setinden İstanbul’a gelirken yolda, telefonla yapmıştık…

Evet, sonra da bir türlü denk gelemedik, bu sefer konuşalım biraz.

◊ Kesinlikle. Güzelsin, güzel bir baba ve eşsin. Uygun bir oyuncu, direktör ve senaristsin. Artık birebir vakitte yapımcısın. Bu kadar çok şey yapman ve dört dörtlük olman biraz hudut bozucu değil mi?

Çok teşekkür ederim lakin hiç o denli değil. “Bu kadar çok şey yapıyorsun” dedin ancak ben birebir şeyi yapmaktan sıkılıyorum. Mesela oyunculuk yaparken bazen istediğin şeyi bulamayabiliyorsun, bir müddet sonra sette bununla ilgili huzursuzluk yaşayabiliyorsun. Bunu şuna mı dönüştürsek derken aslında orada kurulu bir tertip, senaryo var ve ister istemez onlara dahil olmak istiyorsun. O süreçlerde şunu fark ettim: ‘Uzun müddettir bunu yapıyorum, artık biraz öbür bir şey de mi yapsam sanki?’ Evvelden beri yazıyor ve müzik yapıyordum. Bir periyot sanki sinema çekebilir miyim fikri gelmişti. Baktım oluyor, yaparken zevk alıyorum, onu da yaptım.

◊ Hepsi de şahane oldu…

Ben de çok zevk aldım hepsini yaparken. Bu türlü periyot dönem değişiklikler yaşıyorum ister istemez.

◊ Bu hayatın içinde hiç dramın, badiren yok mu?

Var ancak, Allah korusun, mevt dışındaki her şey çözülebilir üzere geliyor bana. Çözülemiyorsa da aslında çözülemiyordur, onunla uğraşmamak gerek. Kimi şeyleri tahlilsiz bırakabilirsin, bunu tavsiye olarak söylemiyorum ancak ben bu türlü yaşıyorum.

◊ Komedi çeşidindeki işlerde yüzümüzü güldürüyorsun, sen de esprilisin lakin özel hayatında bir yandan da üzerinde bir ciddiyet ve sakin bir hava var…

Hayatım da bu türlü söylediğin üzere. Çok sevinçli olmak bazen “Yeter artık” falan dedirtebiliyor. Depresyon desek, tahminen hayatımda hiç yaşamadım, bilmiyorum. Depresif dolaşmak pek bana nazaran değil ancak orta ara muhtaçlık duyuyorum. Mesela benim için tatil nitekim durmak demek, o bana güzel geliyor. Meskende tatil yapabilen biriyim. Çok gezdiğim vakitler da oluyor, bu sefer “Çok gezdim, sıkıldım” deyip duruyorum. Sonra durmaktan sıkıldım diyerek öbür bir şey yapayım diyebiliyorum. Kendimi takip ediyorum biraz.

◊ Yani seninle ilgili ‘Komik mi, yoksa önemli mi’ üzere bir tarif yapmak pek mümkün değil…

Evet, nasıl istiyorsam o denli yaşamaya çaba ediyorum. Bir de bir duyguyu öteki yere taşımak üzere niyetlerim yok. Yani şu an güzel hissetmiyorsam biraz daha âlâ olmalıyım diye uğraş sarf etmekle uğraşmıyorum. O duyguya teslim olduğunda o diğer bir şeye dönüşüyor. Bunu çocuklarımda görüyorum: Bir duyguyu daima kılmıyorlar; ağlıyor, üzülüyor, sonra çabucak değişiyorlar. Ben galiba bunu muhafazaya çalışıyorum.

‘BABAMI TOPRAĞA KOYAMADIM’

◊ 1976’da babanın özel isteğiyle Rize’de doğmuşsun lakin Ankara’da yaşıyormuşsunuz. Neden bu istek?

Dört kardeşiz, üç kardeşim de Ankara’da doğmuş. Babaannem istemiş, babam  onu kıramamış. Lakin hiç orada yaşamadık aslında.

◊ Ankara’da büyüyen küçük bir çocukken bugünleri hayal eder miydin?

Çocukken pilot olmak istiyordum, ekstra hayallerim yoktu. Çok yetenekli bir çocuk da değildim, hayal kurmazdım. Artık de geleceğe dair hayal kurmuyorum.

◊ Neden?

Sadece yürüdüğüm yolu takip ediyorum. Bir hayal kurup ona nazaran çalışmak üzere bir disiplinim yok, şu an ne yapmak istediğimle ilgiliyim, daima böyleydim galiba, oyun oynarken bile.

◊ İşletme okuyacakken babanı 16 yaşında kaybetmişsin ve oyunculuğa geçmeye karar vermişsin…

Tam olarak bu türlü oldu, işletme okuyacaktım, sonra ‘Bir dakika, ben neden işletme okuyorum’ dedim.

◊ Babanın kaybının tesiri neydi yaşadıklarında?

Babamı kaybettiğimi duygusal olarak, öldüğü vakit algılayamadım, babamı toprağa koyamadım aslında. Babam benim için bir yerlerde üzereydi, vefat kavramını anlayamadım. Yıllar sonra bir terapiden çıkmıştım, otomobilin içinde birden “dan” diye anladım. Nitekim onu toprağa koyduğum andı. Otomobilin içinde müzik açıp ağladım. Ben onunla yaşamışım senelerce, onu hayatımdan atamamış, uzaklaştıramamışım. Sahiden babam beni tahminen fizikî, tahminen ruhsal olarak öldüğüne ikna etti.  

‘HAYATIMI KENDİME NAZARAN YAŞIYORUM’

◊ Yıllar içinde tanınıp çok sevildin. Ünlü olmayı sevdin mi?

Ünlü olmanın birçok avantajı var ve bunu inkâr edemezsin. Ben bunu şöyle düşündüm; bir proje yapmak istiyorsun ve beşerler seni dinliyor. Bu türlü bir avantaj varsa ben de bunu, istediğim işleri hayata geçirmekle değerlendirebilirim dedim. Mesela birinci sinemamı çekme sebebim ünlü olmam. Yoksa kimse bana “Al sana reji koltuğu, monitör, direktörlük titri” demezdi.

◊ Sevmediğin yanları neler?

Çok fazla şey bekleniyor, baskı altında kalıyorsun lakin insan bir biçimde baş edebiliyor. Çok fazla cümlem de yok, ne bileyim, ben ünlü müyüm onu da bilmiyorum. Sokakta beşerlerle fotoğraf çektiriyorum, selam veriyorlar, bunlar hoş lakin hayatımı kendime nazaran yaşıyorum.

‘ÇOCUKLAR SENİN PROTOTİPLERİN ASLINDA’?

◊ Beş yıldır Hazal Kaya’yla evlisiniz. Evlilik sana ne öğretti?

Çoluklu çocuklu bir aile nizamı benim bilmediğim bir alandı ve insan çocuğundan inanılmaz şeyler öğreniyor. Çocuklar senin prototiplerin aslında.

◊ Zaten Fikret Ali sana çok benziyor…

Huyu da benziyor. Leyla Süreyya da huyuyla suyuyla Hazal’a benziyor.

◊ Nasıl bir baba oldun?

Babalıktan çok zevk alıyorum. Çok iştah açıcı bir şey baba olmak. Ancak nasıl bir babayım bilmiyorum.

◊ Geleceği onlar için planlayan bir baba mısın?

Çocuklarım kusur yapmaktan korkmasın, hakikaten keyifli olacaklarını düşündükleri şeyin peşinden gitsinler, nefesimin yettiği kadar yanlarında olurum. Bize daima yanılgı yapmamak öğretildi ancak yanılgı yapmak insanı geliştiren bir şey. Etrafımız kusur yapmayacağım diye hiçbir şey yapmamaya başlayan beşerlerle dolu.

‘EN SEVDİĞİM ŞEY HENGAME EDEBİLDİĞİM İNSAN’

◊ 48 yaşındasın. Bu periyodun sana neler hissettiriyor?

Bir sürü darbe yiyor, ıstırabın içinden geçiyorsun fakat vefat ya da ağır hastalıklar dışında her şey çözülebiliyor. Geçmişte yaşamıyorum. Orta ara gece yatarken yaşadığım eğlenceli anlar mı, hüzünlü anlar mı daha baskındı diye düşünüyorum. Aklıma daima eğlenceli şeyler geliyor. Yaşadığım her anın bir biçimde tadını çıkarmışım.

◊ Yönetmenlik, oyunculuk, senaristlik… Gönlündeki aslan hangisi?

Total olarak bu işi seviyorum, müzik de dahil. Artık de bir imal şirketim var.

◊ Adı ‘Normal Film’. Neden bu ismi seçtin?

Normal yeterli bir şey, hoşuma gitti.

◊ Sen olağan misindir?

Bence normalim.

◊ Normal Film’de neler olacak?

2025’te yapacaklarımız muhakkak, sonrasını şimdi bilmiyorum. Birinci dizimi yaptım. Bir dizi daha yazıyoruz. Bir sinema sineması tasarlıyoruz, reklamlar yapıyoruz.

◊ Sizin şirketten çıkan işlerde kesinlikle kendin ve Hazal olacak mısınız?

Hayır. Kimi projelerde oynamamayı, çekmemeyi, yazmamayı düşünüyorum, orası kendi proje üreten bir düzenek olsun.

◊ Peki, yeni işin ne anlatıyor?

Dizinin ismi ‘Anonim’, Exxen’de yayımlanıyor, imal şirketimizden çıkan birinci işim. Tarihte olmuş ve sonra çökmüş tuhaf gelenekler, tuhaf âdetler günümüzde devam etseydi nasıl olurdu, onu anlatıyoruz. Birinci kısmımızın öyküsü olimpiyatlar. Olimpiyatlar birinci çıktığında çıplak yapılıyormuş. Günümüze bu türlü geldiğini ve İstanbul’da yapılacağını düşündük. Beş kısım ve her kısımda de bu türlü farklı kıssalar var. Mesela biri de şöyle: Eski Roma hukukunda alacaklı ve borçlu karşı karşıya getiriliyormuş. Ben sana olan borcumu ödeyemiyorsam mahkeme beni sana köle tayin ediyor. Ve ben borcum karşılığı senin kölen oluyorum. Günümüzde olsa, dar gelirli bir adamın kölesi nasıl olurdu? 2-1 konutta köle sahibi bir adamın kıssası.

◊ Artık bir üretimci olarak iş dünyasında en kıymet verdiğin şey ne?

Mesela bu işi Olgu Baran Kubilay yönetti. Uygun anlaşıyor ve hoş hengame ediyoruz. En sevdiğim şey hengame edebildiğim insan. Söylenen her şeye “Tamam” diyenden iş çıkmaz. Direnç gösteren, senin söylediğin şeyin karşısında antitezini savunabilecek biriyle hareket etmek çok daha yeterlidir.

‘O GECE FEYYAZ’I ARADIM, GÖZLERİMİZ DOLDU’

◊ ‘Ölümlü Dünya’ çok ilgi gördü. Birinci sinema evvel büyük gişe yapmadı lakin sonra çok sevildi. Devam sineması çok izlendi. O süreç nasıldı senin için?

Bir sürü istikrarı var bunun, gişe çok acayip bir yer, tanım etmek mümkün değil. Sonra kolay ulaşabilecekleri bir yerde yayımlanınca insanların ilgisini çekti bir halde. Orada da evvel “Böyle sinema mi olur, çok fazla şey oluyor” üzere şeylerle linçlendim. Lakin beşerler izledikçe sevdi, Kadıköy Sineması’nda tekrar gösterdik, seyirci konser izler üzere izledi, repliklerini bütün salon söyledi. O gece Feyyaz’ı (Yiğit) aradım ve gözlerimiz doldu, sesimiz titredi.

◊ Üçüncüsü gelecek mi?

Şu an için yok, onu bitirdik.

◊ Sinemanı nasıl anlatırsın?

Anlatamam ki! Güldürü, dram, aksiyon fark etmez, hepsinin bir duygusu var. Ben his tanımlarıyla ve his durumlarını anlatmayı geliştirmekle ilgileniyorum.  

‘BİRİNİN SENİ ANLAMASI KADAR HOŞ BİR ŞEY YOK’

◊ Hazal’la aşkın hangi halini yaşıyorsun?

Gerçekten güçlü bir aşk hissediyorum.

◊ Evlendiniz, çocuklar… Hâlâ aşk devam ediyor mu?

Karşı tarafı sahiden anlamanın ve dinlemenin çok kıymetli olduğunu fark ettik. Sevgimiz var, onu koruma ediyoruz. Kaybolmuyor ve büyüyor o sevgi, vakit zaman aşka da şefkate de dönüşüyor. Bu türlü organik bir yapı. Bunu fark ettik ve ona nazaran hareket ediyoruz.

◊ Tanışmanızı onun gözünden dinledim. Bir proje için görüşmeye geliyor. Biraz hırçın davranıyor. Senin gözünden nasıldı?

Hırçınlaştı evet, halbuki onun yaklaşımı oymuş, bilmiyordum ki. Projeyi sevmedi falan diyordum, oysaki o değilmiş.

◊ İki oyuncunun evli olması nasıl?

Çok hoş ya. Birinin seni anlaması kadar hoş bir şey yok, çok memnunum, keyfim yerinde.