B tr MK 29.09.2024 tarihinde bir fitness salonuna kayıt yaptırmak istedim, görme pürüzü olmayan bir refakatçim yoksa almayacağımı bildirdiler. Görme engellilerin bir spor salonuna üye olması yanlarında refakatçi getirmeleri yahut kendilerine bir refakatçi bulmaları istikametindeki talepler, yasal açıdan zorlayıcı değildir ve bu tıp bir mecburilik kanuna alışılmamış olabilir.
Türkiye’de ve birçok ülkede engellilerin toplumsal hayata tam katılımını sağlamak için düzenlemeler yapılmıştır, bu da hizmet sağlayıcıların (fitness salonları gibi) görme engelli bireylere eşit erişim imkanı sunma zorunluluğunu vardır. Şayet bir salon, görme engelli yanlarında refakatçi vermelerini talep ediyorsa, bu durum için kıymetlendirme olarak değerlendirilebilir. Fitness salonundaki eğitmenlerin, görmeyen engelli üyelerin yardımcı olma sorumluluğu vardır. Bu, üyelerin arasında ayrım yapmadan gerekli sağlamalarını içerir.
Kör bir kişinin seçimini gören bir refakatçi veya dahi fitness salonuna üye olamayan bir durum, hizmet sağlayıcıların bu seçeneklere uygun düzenlemeler yapma yerine getirmesi manasına gelir. Salonların, engelli bireylerin erişilebilir programları sunmaları, işçi eğitimiyle bu bireylerin nasıl yardımcı olunacağını bilmeleri gerekmektedir.
Yazının başındaki şikâyetini okuduğunuz arkadaşım, geçmişte vakitte ulusal bir atlet, spor yapmayı da çok güzel bilir.
Geçen haftalarda bir akşam yürüyüş yapmak istedik. İstanbul’da 3 farklı kıyıya gittik, motor dehşetinden, mart tehdidinden bir türlü olmadı. Hem yürüyemedik hem de üzüldük, geri döndüğümüz konutumuza… Sinemaya gitmekten farklı, Tiyatroda farklı bir mahzur çıkıyor. Maça gitsek “Sizin bu kalabalıkta ne işiniz var, özetle görünmüyorsunuz” deniyor. Seyahatlerde de sorgulamalar oluyor. Bunlara alıştık.
Hadi bir de spor düzenli dedik, o da olmuyor. Lakin yürüyüp koşabiliriz İstanbul’da hiçbir yer yok.
Birkaç gün önce Avrupa’da bir kentte iki gören insanın, bir parkta özgürce yürüyüş yıllarında tanıdığı bir arkadaşım. Biz koca İstanbul’a sığamadık ya da sığdıramadık. Tahlil olarak aklımıza kapalı spor salonu geldi, kullanışlı.
Umurumuzda…
“Siz görme engellisiniz, giremezsiniz” dediler. Bizim pürüzümüz sizi neden bu kadar engelliyor anlayamadım bir türlü. Biz bununla yaşamayı olanları, olayların yalnızca alan ve zamanı. Hepsi bu kadar. Genel olarak yasa bunu sağlarken spor salonu bunu yönetebiliyor. Devlet yasa çıkarmış, bir spor salonu bunu umursamıyor! Ama artık bizim umurumuzda…
Gerekli türel çaba verilecektir ve bu yasa bütün yurtta olması şartıyla gerçekleşecektir. Bir de refakatçı istiyorlar. Di ki refakatçimiz geldi, o aletleri o da bilmiyor ve kullanamıyoruz. Yeniden bir işçinizin yardımcısı olacak. Gören, arkadaşlarının da spor salonuna gittiklerinde kesinlikle bir görevinin yardımcı olduğunu ve bir program yürüttüğünü anlatıyor. Biz de bundan daha fazla bir şey istemiyoruz ki! Biz görmüyoruz diye spor salonuna alınmadığımızda bu parlaklık artıyor. Bu kez kaybının hesabını soracağız. Hususla ilgili yardım hizmeti olan varsa yardım tekliflerine de açığız. Toplumumuzdaki bir harcamanın önceki artış yapanları bir ayıralım sonra bütün olup onlara da nasıl birlik olunduğunu anlatalım.
Var mısınız?