‘Utançtan kurtulduğunda hayatın tadını çıkarmaya başlıyorsun’

Bu, onun üçüncü mesleği. 26 yaşında çene cerrahisi alanında doktora yapan bir diş hekimiyken bir reklam ajansında stajyer olarak çalışmaya başladı. Kısa vakitte başarılı bir reklamcı oldu, pek çok ödül kazandı. Fakat asıl istediği kendi öykülerini anlatmaktı. Bir gün yorganın altına girip telefonuyla kaydettiği podcast kısmı büyük ilgi gördü. Reklamcılığı da bırakıp hayatına podcast yayıncısı ve içerik üreticisi olarak devam etti. Deniz Dülgeroğlu’nun aile, okul, iş ve aşk hayatında yaşadığı travmaları ve bunları terapide nasıl anlamlandırdığını anlattığı ‘Merdiven Altı Terapi’ Türkiye’nin en çok dinlenen podcast’lerinden biri. Podcast’te anlattıklarını kitaba dönüştüren Dülgeroğlu’yla bir ortaya geldik.

– Podcast dünyasına uzak, seni şimdi tanımayan birine kendini nasıl anlatırsın?

Annenizin, babanızın “Kimseye anlatma” diyeceği cinsten ne varsa hepsini anlattığım bir podcast’im var. Gidecek yerim olmadığı için işyerinde herkes çıktıktan sonra kanepede uyuduğumu da anlatıyorum,
annemin beni yüzüstü bıraktığını da, babamın yedi saatlik bir seyahatte annesinin ölüsünü bana taşıttığını da… Lakin hepsini bir çıkarımla sunuyorum. ‘Merdiven Altı Terapi’nin olayı bu; ‘ikinci el terapi’ üzere…

– Instagram çağında herkes en kusursuz halini paylaşıyor. Sen en özel şeyleri filtresiz anlatıyorsun…

Çorapta delik olmasını ayıp diye saklamaya çalışıyoruz. Lakin “Evet delik, bugün bu türlü denk geldi” dersen fevkalade bir rahatlama geliyor. Babam bu yaz bana bir tartışma sırasında “O.u” dedi. Bunu paylaşmadan evvel dayanılmaz bir utanç yaşadım. Dışarıdan görünen o havalı; ‘doktor baba-diş tabibi anne-Robertli kız’ imajını yerle bir edecek bir şey bu. Lakin paylaştım. Çok da düzgün oldu. Bu utancı taş dolu bir çanta üzere taşıyordum, sahibine iade ettim.

– Fransa’da sistematik tecavüze uğrayan Gisèle Pélicot’un “Utanç taraf değiştirmeli” deyip yüzünü gizlememeyi seçmesi üzere…

Kesinlikle. Podcast’te o kısmın ismi da bu esasen; ‘Bu utanç bana ilişkin değil’. Bu türlü şeyleri anlatınca görüyorsun ki kusursuz görünen hayatlarda ne kıssalar yaşanıyor. Çok fazla bayan çok farklı biçimlerde utandırılıyor. Bu utançların sahipleri gelip alsınlar emanetlerini.

– Kitapta hepimizin hayatında ‘anormallikler’ olduğunu lakin bunları konuşmadığımızı, garip bir ‘normal’de ortaklaşmaya çalıştığımızı söylüyorsun…

Çocukken mastürbasyon yaparken teyzemin beni yakalayıp aşağıladığını, tekrar çocukken altıma işediğimi, kaş-kirpik koparma hastalığımı; Instagram’a yakışmayan ne varsa hepsini anlatmak istiyorum zira anlattıktan sonra çok rahatlıyorum ve diğer insanlara da yer açıyorum. Hepimizin tuhaf yanları var. Daima bunlardan utanç duyuyoruz. Ancak biri “Benim de olağandışı bir yanım var, korkma” dediğinde bir rahatlama geliyor. Utançla yaşamak ç.şini tutmak üzere. Aklın daima orada… Utançtan kurtulduğunda hayatın tadını çıkarmaya başlıyorsun.

– Bugün kitabı baskı üstüne baskı yapan, TÜYAP’ta metrelerce imza kuyruğu olan birisin. Kitapta kardeşinin dediği üzere ‘Büyüdüğün konutta alamadıklarını alabileceğin koca bir dünya’ var mıymış sahiden?

Yıllarım konutta alamadıklarımın yasını tutmakla geçti. Fakat yas bittiğinde dünyanın geri kalanının bunları almak için bir seçenek olduğunu anlıyorsun. Almaya başladığında “Buna layık değilim” diyorsun. O yüzden sanırım başta podcast’i dinleyen insanların sevgisini kabul etmekte zorlandım lakin artık “Beni durduk yere sevmediler” diyebiliyorum. TÜYAP çok komikti, kendimi Justin Bieber üzere hissettim. Yüzlerce genç çığlıklar atarak geldi yanıma. Annemle, babamla hiç konuşmuyorum. Onlar olmadan sevgisiz kalacağımı zannederken bu kadar çok kişinin sevgisini almak harika bir şey. Sokakta herkes sarılıyor ve ağlıyor. Kendimi bazen türbe üzere hissediyorum (gülüyor). Dini inancı, cinsel yönelimi ya da tipinin farklı olması yüzünden dışlanma korkusu duyan o kadar çok genç gördüm ki… Benim üzere ‘garip’ diye ötelenen birinin başarmış olması onlara ümit veriyor. Bir çocuğun zorbalık yaşamaması için cebine bir alet çantası koyabiliyorsam küçük Deniz’i güzelleştirmiş üzere oluyorum. Keşke ben büyürken bu podcast’i dinleyebilseydim…

– İlk podcast’i kaydettiğin günü nasıl hatırlıyorsun artık?

Reklam yazarlığımın birinci yıllarında ajansta işimiz komikli şeyler yazmaktı. O periyot bir beyefendi bana komik olmadığımı söyledi. Bunun üzerine kendime bir Twitter (X) hesabı açtım. Çok kısa müddette 100 bin takipçim oldu. Sonra o hesap bayan cinselliğiyle ilgili bir tabir içeren tweet’im sebebiyle takipçi sayım 300 binken kapatıldı. O hesaptan ötürü insanların yazdıklarımla ilgilendiklerini biliyordum. Podcast fikri aklıma düştüğünde oradan sordum “Dinler misiniz” diye. 1.000’den fazla kişi “Yap” dedi. O gece kaydettim. Sabah kalktığımda Türkiye 19’uncusuydu podcast. Hayatımın en ağır depresyonlarından birini yaşıyordum. Anlatmasaydım kendi karanlığımda kaybolacaktım.

– Motton “Ortadoğu’ya inat yaşıyorum bu hayatı”. Lakin öykülerine bakınca Ortadoğu’ya karşın yaşadığını hissediyorum ben…

Rağmen deseydim çok depresif olurdu. Benim neşem muhalefetten gelir. Türkiye’de söylenmesi imkânsız birçok şeyi sözlerimi dikkatli seçerek lakin herkesin ne demek istediğimi anlayacağı biçimde tabir ediyorum. O yasakların, mahzurların ortasından kendime bir yol buldum ve demek istediğimi söylemeyi başardım. Bunu Türkiye’nin orta yerinde mikrofonumu açıp yaptım ve kimse bana karışamadı. Bu dayanılmaz bir zevk veriyor. Uzun müddet cinselliğimden utandım birden fazla bayan üzere. Sonunda bunun beni ne kadar büyük bir karanlığa sürüklediğini; ne kadar hazdan, sevinçten mahrum bir hayat yaşadığımı anladım. O vakit neden diye sorgulamaya başladım ve “Ortadoğu’ya inat, hepinize inat cinselliğimden bahsedeceğim” dedim. Yanlış bir şey yapmadığıma çok eminim.

‘DİREKT KULAĞINA FISILDAR ÜZERE…’

– 2020’de podcast bu kadar tanınan bir mecra değildi. Neden bu aracı seçtin?

Bir görüntü platformunda olamazdım. Ağır bir depresyondayken ne çekim yapmaya gücüm vardı ne tipim müsaitti. Üç günde bir duş alıyordum. Neye benzediğimi bilmeyen insanların direkt kulağına fısıldar üzere kıssa anlatmak da çok hoşuma gitti. Çok da kolaydı. Yattığım yerden telefonumu ağzıma tutarak başlamıştım. Aldatılmış bir bayanın yeni taşındığı meskeninde, kolilerinin ortasında konuşması çok gerçekçiydi. Türkiye’de podcast milyonlara ulaşıyor diyemem ancak benim her kısmım sahiden yüz binlere ulaşıyor. Eski bir reklamcı olmamın bana kazandırdığı maharetlerle reklam almayı da başarıyorum.

‘İKİ TİŞÖRTÜM EKSİK OLSUN LAKİN TERAPİM OLSUN’

– Podcast’in terapiye yönelik önyargıları kırmaya yardımcı oluyor mu?

Sayamayacağım kadar “Sayende terapiye başladım” bildirisi aldım. İnsanlara terapiyi ‘influence etmek’ kusursuz bir şey. Hepimizin buna muhtaçlığı olduğunu biliyordum. Okulda matematik öğrettiler, ‘Ege’de sıradağlar kıyıya dik uzanır’ı öğrettiler lakin kimse ilgi nasıl kurulur, ayrılık acısı yaşadığında, zorbalığa uğradığında ne yapmalısın, bunları öğretmedi. Blendır bile aldığında yanında kullanım kılavuzuyla geliyor. Hangimizin annebabası hoş rehberlik yaptı? Terapi odasında “Şu tuşun yerini bulamadım, lütfen gösterir misiniz” demek, Freud’dan bugüne gelen bir literatüre hâkim, öbür danışanlarla işin pratiğini de yapmış bir insanın yol göstericiliğinde yaşamak parayla alınabilen bir hizmetse, lütfen alınız paramı (gülüyor)! İki tişörtüm eksik olsun fakat terapim olsun.