Vefat eden eşinin bebeğini dünyaya getirmek istiyor! 40 aydan uzun süren davada tam dört avukat çalıştı, çıkan karar kendisini bile şaşırttı… Artık bebeğine bir taşıyıcı anne arıyor

Yasal nedenlerden ötürü gerçek ismini açıklamak istemeyen E.F., “2018 yılı, uzun vakittir beklediğimiz ikinci kızımızın doğumuyla daha sevinçli başlayamazdı. Sonra hayal edilebilecek en berbat ferdî trajediyle, eşim ve bebeğimin vefatıyla sona erdi. Bu benim hayatımın akışını değiştirdi” dedi.

45 yaşındaki E.F., altı yıl evvel trajik bir olayda eşini ve bir yaşındaki kızını kaybetti ve o vakitler sekiz yaşında olan öteki kızına tek başına ebeveynlik yapmak zorunda kaldı.

DAVA 40 AYDAN UZUN SÜRDÜ… ‘HER KURUŞUNA DEĞDİ’

E.F., son iki yıldır eşinin mirasını farklı bir formda devam ettirmek için yasal bir uğraş veriyor; yedi yıl evvel kendi spermi ve eşinin yumurtalarını kullanarak bir laboratuvarda sakladıkları kullanılmamış embriyoları için mahkemeden taşıyıcı anne yoluyla çocuk sahibi olabilmek için müsaade almaya çalışıyor.

E.F. yakın vakitte bunu başardı, embriyoyu kullanma müsaadesi aldı. Dört avukatla çalışan E.F.’nin müsaadesi alabilmesi 40 aydan fazla sürdü.

Bu süreç onun için binlerce sterline mal olan duygusal bir süreç oldu lakin E.F.’ye nazaran “her kuruşuna değdi.”

E.F. bir taşıyıcı anne bulabilir ve canlı doğumu başarabilirse, Birleşik Krallık’ta bu inanılmaz şartlar altında doğan birinci bebek olacak.

DÜNYAYA NEDEN ANNESİZ BİR BEBEK GETİRMEK İSTİYOR Kİ?

E.F. “Altı yıl evvel eşimin vefatından sonra çok istediğimiz üçüncü çocuğa sahip olmanın mümkün olabileceğini hiç düşünmemiştim. Bu birinci adım, eşimin göklerden gülümsemesi üzere geliyor” dedi.

Eşini kaybeden bu adam için birçok insan “Zaten bir çocuğu var, neden dünyaya annesiz bir bebek getirmek istiyor ki?” yorumunda bulunuyor. Çiftin üçüncü çocuk isteğini ve E.F.’nin embriyo ile taşıyıcı anne aracılığıyla bebek sahibi olmak istemesini anlamak için çiftin öyküsünü bilmek gerekiyor.

Çift birinci sefer 2005 yılında tanıştı. “Eşim A.B., tanıdığım en zeki insandı, o denli ki onu tanımadan evvel ulusal bir gazetede muvaffakiyetlerini okumuştum” diyen E.F., şunları söyledi:

“Tanıştığımızda o 23, ben 25 yaşındaydım. Fikirli, mütevazı ve benimkinin çok ötesinde bir zekaya sahipti. Fakat bir halde o da bana aşık oldu. Tanıştıktan yalnızca üç ay sonra, sade bir merasimle evlendik. Üç yıl sonra eşim gebe kaldı lakin kısa bir mühlet sonra düşük yaptı. Yıkılmıştık lakin bunun olağan bir durum olduğunu da biliyorduk. Lakin daha sonra günlüklerini okuduğumda bu kaybı ne kadar sıkıntı hissettiğini tam olarak anladım.”

Birkaç aylık denemenin akabinde 2010 yılında, şimdi 20’li yaşlarında olan çift, üç ay erken doğan birinci çocuklarını memnunlukla kucaklarına aldı.

Bebek doğduğunda yalnızca bir buçuk kiloydu ve neredeyse başaramıyordu. Tabipler bir çeşit sakatlığı olabileceği konusunda uyardıklarında çift korkmadı. Sonunda bebek yalnızca hayatta kalmadı, gelişti de. İki yaşına geldiğinde kendi kendine okumayı öğrendi, üç yaşına geldiğinde ise büsbütün konuşabiliyordu.

Doktorlar aileye onu kıymetlendirmek üzere üstün yetenekli çocuklar psikoloğuna götürmelerini söyledi. Psikolog da küçük kızlarını “son derece üstün yetenekli” olarak tanımladı.

E.F., her şeyin epey beklenmedik olduğunu söyledi, “Onun üzerine titremiyorduk; yalnızca memnun ve sağlıklı bir kızımız olsun istiyorduk. Hayatta kalmasına odaklanmaktan, fevkalâde hünerleri karşısında hayrete düşmeye başlamıştık” dedi.

İKİNCİ BEBEK DOĞAL YOLLARLA OLMAYINCA TÜP BEBEK DENEMEYE KARAR VERDİLER

Erken gelişmiş yavruları beş yaşına geldiğinde çift, bir çocuk sahibi daha olmak istiyordu. Bu doğal yollarla gerçekleşmeyince, tüp bebek yolunu seçtiler.

E.F. “Paramız vardı ve o sırada ikimiz de 30’lu yaşlarımızın ortasındaydık, beklemek istemedik. Nispeten genç, enerjik ebeveynler olmayı umuyorduk. İkimiz de üç çocuklu bir aileden geliyorduk, hasebiyle bizim de hayalimiz daima buydu” dedi ve şunları söyledi:

“2017’de Londra’daki özel bir klinikte, benim sperm örneklerim eşimin toplanan yumurtalarına enjekte edildi ve iki sağlıklı embriyo elde edildi. Standart prosedürlerin bir modülü olarak, embriyoların 10 yıla kadar saklanmasına istek gösterdik.”

Resmi klinik formlarında embriyonun vefatından sonra eşi tarafından kullanılması üzere bir unsur yoktu. Ayrıyeten vefatı halinde mevt sonrası kullanımla ilgili rastgele bir tartışma da yoktu.

BEBEK OCAK 2018’DE DOĞDU AMA…

Çift, implante edilen embriyonun bir hamilelikle sonuçlandığını öğrendiklerinde çok sevindiler. İkinci kızları Ocak 2018’de inançlı bir formda dünyaya geldi.

E.F. “Küçük ailemiz için en memnun gündü. Birinci kızımız abla olduğu için çok memnundu ve daha evvel prematüre bir bebek sahibi olmanın verdiği tüm gerilimden sonra, eşim ve ben artık gülen, tombul ve güçlü bir bebeğimiz olmasının keyfini çıkarıyorduk” dedi.

Bebekleri doğduktan iki ay sonra A.B.’nin annesi kalp krizinden hayatını kaybetti ve akabinde E.F.’nin 29 yaşındaki erkek kardeşine de kanser teşhisi kondu.

E.F. tüm bu yaşananlardan sonra hayatın ne kadar kısa olabileceğini gördüklerini ve kalan embriyo ile yakında üçüncü bebeklerini deneye gerektiğine karar verdiklerini söyledi. Evvel ailece bir Noel geçirdikten sonra yeni yılda tüp bebek merkezine dönmeyi planlıyorlardı.

EŞİ VE 11 AYLIK BEBEĞİNİ KAYBETTİ

Tüp bebek merkezine dönmelerine fırsat kalmadı, trajedi akla gelebilecek en acımasız halde kendini gösterdi. E.F., yasal nedenlerden dolayı, kimliğinin ortaya çıkmaması için yaşananlarla ilgili rastgele bir detay paylaşamıyor lakin feci bir olay sonucu sevgili eşi ve 11 aylık bebekleri hayatını kaybetti.

Ailesinin yarısını kaybeden hem kendi hem de hayatta kalan sekiz yaşındaki kızının acısıyla baş etmek zorunda kalan E.F., “Kimse bunun tesirinden tam olarak kurtulabilir mi bilmiyorum. En karanlık vakitlerdi. Umutsuzca eşimle son bir konuşmamızı hatırlamak, onun sesini ya da bebeğimin yüzünü bir sefer daha duymak istiyordum. Ona daha yakın hissetmek için günlüklerini tekrar tekrar okudum” dedi.

E.F. nihayetinde, tek başına bir ebeveyn olmak, konutu yönetim etmek ve hayatını kazanmak zorundaydı. Acı çekmeye devam edemezdi. Zira ona muhtaçlığı olan bir kızı vardı.

HAYAT DEĞİŞTİREN ÇAĞRI

E.F., eşi ve kızının vefatından sonra embriyo hakkında hiç düşünmedi. Fakat 2019 yazında klinik kendisini arayıp görüşme talep ettiklerinde ve görüşmede ise “bu hususta bir şey yapmazsanız embriyoyu yok etme seçeneğimiz kelam konusu” denilince işler değişti.

Acılı eş ve baba, embriyonun yok edilmemesi gerektiğini çok güçlü bir biçimde birinci sefer o vakit anladığını söyledi, “Bu ziyaret, eşimi onurlandırmanın en güzel yolunun onun istediği üzere yaşamak olduğunu anlamamı sağladı. Onun istediği çocuğu dünyaya getirmek için uğraş etmeye karar verdim. Yok olmasına müsaade veremezdim. Sevgi dolu bir yuva sağlayabilecek imkâna sahiptim ve bu hayatı mümkün kılmak için her şeyi yapmalıydım. Bu her ne kadar olağandışı görünse de” dedi.

İLK ADIM: YASAL MANİLERİ AŞMAK

İlk adım yasal pürüzleri aşmaktı. İnsan Döllenme ve Embriyoloji Kurumun E.F.’nin müracaatına karşı çıktı. Buna karşın hâkimin geçen hafta özel olarak verdiği karar, ‘A.B.’nin kalan embriyolarını üçüncü bir çocuk sahibi olmak için kullanmak istediği sonucunu büsbütün desteklediği’ istikametindeydi.

Bu karar tabir yerindeyse bir mucizeydi fakat E.F.’nin de dediği üzere, “Bu yalnızca bir sonraki kısmın başlangıcıydı.”

BEBEK İSTEĞİ ÖLEN EŞİNİN ISTIRABINDAN Mİ KAYNAKLANIYOR?

“Birleşik Krallık’ta ticari taşıyıcı annelik, haklı olarak bayanların sömürülmesini önlemek için yasa dışıdır” diye açıkladı E.F. ve ekledi:

“Ancak tıbbi olarak yardım edebilecek bir ailem ya da arkadaşım olmadığı için, artık fedakâr bir taşıyıcı annenin öne çıkmasına güvenmek zorundayım. Sonrasında ise buna uygun olmaları gerekiyor. Ve istatistiksel olarak embriyonun tutunamama ihtimali çok yüksek. Bu herkes için büyük bir talep.”

Öte yandan E.F., kızının onayını almanın yanı sıra eşinin ailesiyle de konuştu ve onlar da taşıyıcı anne kullanmanın onun isteği olduğunu kabul ettiler. Lakin E.F., kendi annesi de dahil olmak üzere pek çok eleştirmen olacağını biliyor.

‘KARIM BENİM HER ŞEYİMDİ, ONUN YERİ DOLDURULAMAZ’

“Annem elbette beni sevecek ve destekleyecek fakat bana meydan okudu. Bana bunun yalnızca ölen eşim için duyduğum hüzünden mi kaynaklandığını sordu” diyen E.F. şunları söyledi:

“Elbette kendime ‘Annesiz bir bebek dünyaya getirmek bencillik mi?’ diye sordum. Lakin bir çocuğu büyütmek için bir köy gerekir ve benim bol ölçüde aile sevgim, pratik dayanağım ve kızımın babasına değil de bir bayana gereksinim duyduğu vakitlerde devreye giren arkadaşlarım var. Beşerler ayrıyeten ‘Başka biriyle tanış, daha çok gençsin’ diyor. Lakin karım benim her şeyimdi. O derin aşkı hayatımda bir sefer yaşadığım için şanslıyım, onun yeri doldurulamazdı.”

Bir bebek sahibi olmak elbette memnunluk getirecek lakin E.F. ileride karşılaşabileceği potansiyel zorlukların da farkında.

E.F. “Artık genç değilim. Ergenlik çağındaki kızım şimdiden ‘utanç verici’ olduğumu ve okul kapısında yaşlı bir adam olacağımı söylüyor. Tahminen de bu dünyada daha az vaktim var, kim bilir? Fakat her ay bir maraton koşuyorum, içki ya da sigara içmiyorum ve sıhhatime dikkat ediyorum. Çocuk yetiştirmenin kolay olmadığını biliyorum, bunu aslında yapıyorum. Fakat güç vakitler bile sevincin bir kesimi. Uğraşlar normaldir” dedi ve hislerini şu sözlerle anlattı:

“Hayatta yalnızca eylemlerinizden sorumlu olduğunuza inanmaya başladım, sonuçtan değil. Geceleri kalbimde yanlışsız olanı yaptığımı bilerek uyumam gerekiyor. Küçük ailemiz için, bebeğimiz için bir taşıyıcı anne bulmak gerçek olan şey. Ve şayet olması gerekiyorsa, o vakit fedakâr bir donör ortaya çıkacaktır. Ve bu yeni bir seyahatin başlangıcı olacak.”

The Telegraph’ın ‘The widowed father who wants a surrogate for his dead wife’s baby’ başlıklı haberinden derlenmiştir.