Bugün 10 Kasım Atatürk’ü Anma Günü… Görmeyen biri için Atatürk

Henüz 7-8 yaşlarında bir çocuktum ve o sırada Türkiye’de kıymetli bir seçim vardı. Bilirsiniz, bu türlü vakitlerde lokal idarelerin çalışmaları hızlanır. Bizim mahalleye de kocaman bir park yapıldı. Çok memnun olduk mahallenin çocukları olarak. Üstelik çok eğlenceli ve öğretici de bir parktı. Sonra yeniden birebir lokal idareler parkın altından, üstünden kırptıkları yerlere öbür şeyler inşa ederek yok ettiler koca parkı.

Parkın içine bir Atatürk heykeli yapılmıştı. O kadar büyüktü ki; oturur vaziyetteki heykelin yalnızca dizine kadar geliyordu boyum. Başımı kaldırıp Ceddimin yüzünü görmeye çalışıyordum fakat beceremiyordum. Mahallenin çocukları olarak heykelin etrafında koştuk, oynadık. Bazen çıkıp kucağına otururduk. Lakin park bekçisi buna çok üzücü kızar, bizi kovalardı. Bir müddet sonra Ceddimize dokunamaz olduk.

Askeri üniformalı ve kalpaklı bir heykeldi. Fakat hakkında öbür bilgim pek yoktu. Vakitle ‘Acaba bu heykelin yüzü kitaplardakinin birebiri mı’ diye içimde bir merak oluştu. Bir gün akşam gezmesinde annem ve babam bankta otururken, hazır bekçi de ortalıkta yokken Atatürk’ün kucağına çıktım. Ayağa dikilip sokak lambasının ışığında uygunca baktım Mustafa Kemal’in yüzüne. Çok sert bakıyordu. Mavi gözlerini aradım ancak bulamadım. Yetmedi, ellerimle uygunca inceledim. Sıcak bir cilt aradım sanki o buz üzere metalde. ‘Yok yok, bu olamaz’ dedim. Fotoğrafçılar daha hoş çekiyor, ressamlar daha hoş yapıyordu bana nazaran Ceddimi.

Ben çocukken az da olsa gördüm Ceddimi. Pekala, doğuştan görmeyen arkadaşlarımın zihninde nasıl bir Atatürk vardı? Birkaç arkadaşımla bir ortaya gelip bu soruyu ortaya attım. Görenlerin söylediklerinden yola çıkarak misal cümleler kurdular. Ve her cümlenin sonunda kesinlikle -mış, -miş vardı. “Boş verin söylenenleri. Siz başınızda nasıl birini canlandırıyorsunuz” diye sorduğumda kimi kalın, çatık kaşlı, sert bakışlı olarak tanım etti. Kimine nazaran iriyarı, heybetli, kimine göreyse orta boyluydu. Uzun, dalgalı saçlı diyen de oldu, kısa ve seyrek saçlı diyen de… Daima asker üniforması giydiğini, genelde gülümsediğini söyleyenler de çıktı. Atatürk tam olarak anlatılmamıştı bence. Lakin natürel bu bir araştırma değil, yalnızca aramızdaki bir sohbetti.

Benim üzere Atatürk’ün heykeline dokunmaya çalışan olmuş muydu? Herkes birden katılıverdi sohbete… Anlaşıldı ki hepimiz vaktinde azar yemişiz Ceddimizin yüzünü görmek istiyoruz diye. Kimileri “Okulda sınıfa bir büst getirmişlerdi ve dokunmuştuk” dedi. Bunları konuşurken
aklıma benim için yapılan 15×20 cm ölçülerindeki kabartma portrem geldi. Onu getirip masaya koydum. “Bakalım tanıyabilecek misiniz” diye sordum. Sırayla dokundular. Kim olduğunu bilemediler. Sonunda söyledim benim portrem olduğunu. Yakın bir arkadaşım yeterlice inceledi ve “Yok, bu sen olamazsın” dedi. Arkadaşlarım evvel kabartma portreye, sonra yüzüme dokundular fakat ikisi ortasında yeniden de bir alaka kuramadılar. Portreyi sonra gören birine götürdük.

“Bu portre hangimize ait” diye sorduk. 10 saniye inceledi ve benim olduğunu anladı. Gören için bile anlamak zordu demek ki. Bir arkadaşımız “Kanlı canlı bir beşere dokunup hayal etmekle bir heykele dokunup hayal etmek çok farklı. Üstelik cansız bir şeye dokunup canlı bir şeyi hayal etmek bence gerçek değil, aslında mümkün de değil” yorumunu yaptı. Bana da mantıklı geldi bu açıklama.

Atamızla ilgili insanların anlattığı şeyler var, hepsi birbirinden farklı. Görenlerin bunu yaparken dengeli olduğu tek nokta mavi gözleri. Biz de yalnızca mavi gözlü Ceddimizi yerleştirdik zihnimize. Görmeden, dokunmadan sevdik, izini takip ettik Ceddimizin. Onu ve silah arkadaşlarını hürmet ve rahmetle anıyor, Atatürk’ün duymayı en çok sevdiğim kelamıyla bitirmek istiyorum bu haftaki yazımı.

Ne keyifli Türküm diyene!