‘Senin bu özgür hissetme halin, tuhaf bir öfke ve tepki yaratımları’

Hazal Kaya uzun vakit geçirdikten sonra bir gazete söyleşisi veriyor. ayın başlarında yeni proje için koştururken buluşuyoruz. Esasen çok hoştu ama artık farklı bir ışıltı veriyor. Gözlerinin içi parlıyor. Bir yanıyla çok güçlü ve önemli duruyor, bir yanıyla birlikte sevinç saçıyor. Birazdan bu sayfalarda okuyacağınız üzere, daha önceden yaptığımız bir röportajın onun hayatına olumlu dokunuşu beni ayrıyeten sevindiriyor. Başlıyoruz muhabbete…

◊ Çok düzgün görünüyor. Adeta parlıyorsun, kilo da vermişsin. Sırrın ne?

Akıl sıhhati. İki çocuktan sonra kafaca bu türlü bir yere geldim. Kendime daha çok ilgi gösterdim, başkalarını sevmeyi öğrendim ve bir periyoda genişlettim. Kız çocuğunun testi tahmin ediliyor. Onu da bilmiyorum. Kendimi sevmeyi öğrenmeçe, başlangıcımı toparladıkça kendime daha iyi çalışmaya başladım. Yeme sistemimi değiştirdim. Bir de fizikî bir sürü sorunla uğraştım; bel fıtığı, şeker, tiroit… Biraz onlar için de yaptım.

◊ Yıllar önceki raporlarında kilo genel gidişin baskılardan bahsetmişsin. Zayıflamanda bunun tesiri oldu mu?

Bir yandan o gücü hemcinslerine çalışırken sen de kendi sesinde göstermek istiyor, ‘Sorun değil, her şey yolunda, sen model değil, oyuncun’ diyorsun ama elbette tortusu kalanların söylediği. Zira “Kilo vermem lazım, gereğince düzgün göründüğüm” diye sürekliliğim da oldu. Ancak şu anki sıkıntı sahiden ruh sağlığıyla ilgili. Çok zayıf bir olay, düzgün bir görüntü falan varken bir yerden gelmedim buraya. Evvelce derdim oydu, başardım. Zira kendini koruyacağınca değerli bulmadığın ve sevmediğin vakit bir şey daima eksik kalır. Bu oğul halim 34 yaşında vardığım noktanın bir sonucu. Hastalıklarımın nedeni de bu türlü olmak daha çok işime geldi.

◊ “Vardığım noktanın sonucu” dedin. 34 yaşında artık aynaya baktığında ne görüyorsun?

Aynaya bakarken kendini zayıf olduğu için beğenen bir Hazal ile karşılaşmıyorum. ‘Kişisel olarak çok yol kat ettim, çok uğraştım ve geldiğim yerle gurur duydum’ diyen bir Hazal eğitimi.

◊ Mevzu hoşluk baskısına gelmişken, 16 dönem ‘Genco’ dizisiyle hayatımıza girdin. O yıllarda oyuncular birbirinden farklıydı. Artık herkes tektipleşmeden bahsediyor. Ne düşünürsün?

Bu bahiste elbette toplumsal medyanın baskısını görüyoruz ve çok sert dayatılan bir hoşluk standardı var. Bu elbette kesimin beklentilerine yansıyor. Alışılmış bizim işimize başladığımız zaman da standartlar vardı ama “Model bu ve destekliyor ama her türlü olsanız uygun olur” şeklinde bir şeyle karşılaşmadık. Bu kadar sıkıştırılmadık biz. “Mümkün ölçüde zayıf olun” şeklinde bir şey vardı ama onun dışında biz dünyadaki bayan oyunculara göre tuhaf daha biçimli özgürmüşüz güya görünümümüzle ilgili.

◊ Nasıl yani?

Bize dayattıkları hoş bayan imajını, oynatmayı tercih ettiğimiz farklı karakterlerle yıkılmaya devam ediyor. O periyot birlikte rol, bayan üyelerin arkadaşları için de odalarda bunu. Bizim sadece oyuncu olmayı tercih edebilme bahtımız vardı çünkü toplumsal medya yoktu. Ayrıyeten toplumsal medyanın sürdürülmesi gereken bir meslek yoktu. Şu an bu yolu tercih etmek o kadar güç ki. Ben hala bunu seçebiliyorsam 17 yaşımdan beri bu işi sürdürmek için. Şu an genç bir bayan bu kesime ayrılmış bu lüks sahibi değil. Bütün dünya, bayan oyuncuların nasıl bileşenleriyle ilgili sadece oynanan kıssayı baz alıp bütün vücutları, yüzleri kabule geçmişken, dünya çapındaki en çok dizi şeytanın ikinci ülkesiz ancak nasıl saplandığını burada bilmiyorum.

◊ “İstediğim gibi görünüyorum” demesi güç yani…

Evet. “Ben hareket etmeyi tercih ediyorum, burada özgün yeteneklime, yanma, saçıma sahip çıkıyorum” demeyi tercih edebilecek durumda değil. Esasen olağandışı bir linç kültürü var. Şayet ben Nihal karakterini toplumsal medyada muhtemelen bugün bu iş yapmıyordu. Hem fizikî hem ruhsal olarak bitiyorum. Uğrayacağım mobbing’i (zorbalık) ve linci yapmak istemiyorum.

◊ Sen bizim başımızda daima özgür kızsın. Demir bir zırhın var olmak üzere. Linç kültürü şeklindeki şeyleri seni etkilemez sanıyordum…

Demir şeklinde görünerek mi ayrıcalıklı müdafaaya çalışıyorum, o denli algılanmak beni koru diyen mi kimsenin olmadığını. Ama her linç, ister istemez bu söylenen sanki yanlışsız mu diye aklımı kurcalıyor. O yüzden bakmamaya çalışıyoruz çünkü hiçbirimiz o kadar güçlü değiliz. Bir gün günün sonunda geçmeyecek bir şey bu, bir sabahın yenilmemesi, ertesi gün tam aksisi. O nedenle ben de düşüyorum, yıkılıyorum, izolasyona maruz kalıyorum. kendim makûs istediğim bir lincin sonunda 1,5-2 ay yataktan kalkamadığım da oldu. Bir yandan bunları söylerken üstümde bu türlü bir tesirleri olduğunu bilip buna devam ediyorlar diye düşünüyorum. Ancak bunları konuşuyor olmalıyız, akıl sıhhatinin ne kadar değerli olması ve ne kadar kırılgan kırılganlık tabirleri olması.

‘PARÇALANMIŞ AİLE ÇOCUĞU PROTOTİPİNE ÇOK UYMUYORUM’

◊ Bir imalat şirketi kurdunuz. Nedir ismi?

Aslında Ali kurdu, beni dahil etti. İsmi ‘Normal Film’. Benim oynayacağım bir proje ve Ali’nin yaptığı projeler var, artık biraz da onlara çalışıyoruz.

◊ Pekala, yeni sistemler neler?

‘Sorgu’ başladı. Bu iş, şiddetin ne yaptığını anlatıyor. Bir polisiye. Üç kız kardeşinin çıkışlı babalarıyla başladılar ve babanın vefatından sonra sürdürdükleri çabayı izliyoruz. 19. yüzyıldaki bir kadının cinayeti de var. Ağır tema korkutmasın, izlemesi keyifli, muhteşem bir iş yaptığımızı düşünüyorum. Bayana, hayvana şiddete dair değerli cümleler kuran bir işte olmak beni keyifli ediyor. İzledikten sonra daha da vuruldum ‘Sorgu’ya. Senaryonun gerçekliği çok düzgündü ama onun ötesinde harika yönetilen bir iş. Deniz Yorulmazer’e buradan teşekkürlerimi sunuyorum. Bu türlü kederi olan incelikli senaryolar daha çok yazılsa, yayımlansa keşke.

◊ Son günlerde daha sık karşılaştığımız bayan cinayetleri hakkında ne söylemek istersiniz?

Bir sefer 6284’ü imzalar, İstanbul Sözleşmesi’ne geri dönmek demek isterim. Bu ortada rica ediyorum, bunları okuyun. Bunlar çok kolay cümlelerle yazılmış metinler. Biz bu bayanların sahiden ölmemesini sağlayabiliriz.

◊ Sizin öyküde sorduğunuz sorulardan biri: “Baba kime denir?” Senin babanla ait nasıldı?

Annem ve babam ben 7 yaşındayken boşandı. Lakin babamla bağım çok tatlı. Babamın yeni bir ailesi bizden sonra oldu. Kardeşlerimi çok severim. Ben o parçalanmış aile çocuğunun prototipine çok uyuyorum. Babam tarafından sevildiğim için çok emin bir kız çocuğu olarak büyüdüm. Ancak herkes bu kadar yetmiyor.

◊ Son dizinde palavrasında çok işlediniz. En büyük palavranın bilgisi neydi?

Yalan söyleyemiyorum çünkü takip ediyorum, unutuyorum. En büyük palavramı 12 yaşındayken söylemiştim. Ortaköy’den Balat’a taşınmıştık. İstemiyordum orada oturmak ve her şey yolunda gidiyor “Ortaköy’de oturuyorum” diyordum.

‘UYKUSUZ GÜNLERİN, GECELERİN BİR CÜMLEYLE YOK SAYILIYOR’

◊ 17 yaşında ‘Aşk-ı Memnu’, sonra ‘Adını Feriha Koydum’… Türk dizisinde damga vuran işlerin içindeydin her zaman. Erken yaşta bu kadar muvaffakiyet insanı nasıl tesirler?

Sadece başarısızlık bir ceza şeklinde anlatılır, hayır, bir de başarılı olun da görün. Onun içinde hayatta kalabilmek, ayaklarının üzerinde durabilmek, kendini, aklını korumak, bu süreksiz olduğunu bilmek o kadar güç bir şey ki. Ben o okulda vakit geçiriyordum. O devirde dünyam arkadaşları ve Beyoğlu’nda paylaşmaktan ibaretti. Beni de o kurtardı, hayatımın hiçbir zamanı bu ayrılıktan ibaret olmadı.

◊ Büyük ihtimalle senin dört dörtlük bir hayat var olmak üzere…

Öyle bir hayat var mı ya? O kadar çok gizliliği ki gerçek diyebilmeyi. Benimle ilgili daima bir dedikodudur; annesinin avukatı torpili vardı diye. Bir erkek oyuncu için bunun söylendiğini asla duymazsınız. Muvaffakiyetin büyüklüğünden bağımsız, biraz öne çıkan bir bayan gördükleri anda bu talihe ya da torpile bağlanıyor. Yaptığınız fedakârlıklar, çalışkanlık, gayretlerin, uykuların, gecelerin bir cümleyle yok olduğu söyleniyor. Kaç yaşında olursa olsun, hangi kesimde çalışırsan çalışsın, bir bayan olarak otantik bir şekilde ortaya çıkıp ondan vazgeçmeyerek var olmaya çalışıyorsan, o hayatın kolay olma ihtimali yok.

◊ Neden?

Çünkü sen onların özgür olmak üzere değil de kendin şeklinde olma cüretini gösterdiğinin an kanatlarını, kollarını, dizlerini kırmak istiyorlar. Senin bu özgür hissetme halinin tuhaf bir öfke ve reaksiyonları yaşanıyor. Mesleğim boyunca bunları yaşadım. Tekrarlanan prestijli suikastlara katlandım, tekrarlayan ayağım kaydı, düşmedim mi düştüm ancak benim günümüze gelebilmemin tek zekâ gerçeğim, yeteneğim, çalışkanlığım ve bu işi sevmemdi. Bunlara sahip olarak lisana getirmekten utanmamayı bile ayrı ayrı bu işi yaparak geçirmiş olan biri olarak yeni öğreniyorum.

◊ Hiç bırakmak istedin mi?

Denedim, aşçılık okudu. Ama kopamadım çünkü çok seviyorum. Kimseye açıklayacak bir şeyim yok ancak yapılan şey ne kadar güç olduğunu sen içeriyor. Kimse o kadar memnun değil, rahat değil, herkes tasa içinde, bir şeyleri kanıtlama, yapma peşinde haklı olarak.

◊ İsim aldıktan sonra da mı bu şekilde?

İster istemez daima ‘Bir sonraki iş ne, daha düzgünü olur mu, daha düzgün görünür müyüm, yaş alıyorum, kabul görmeye devam edecek miyim’ şeklinde tasaların oluyor. Bitme ihtimali yok.

◊ Bundan nasıl kurtulursun?

Kişisel bilginin azat ettiği zamanın keyifli gerçekleştiğini düşünüyorum. Ben ‘Pera Palas’ ıhlamurundan sonra azat ettim. Bir oyuncunun başına en kötü ne gelebilir diye sorsan, örnek bakımı geldi. Hâlâ hayattayım (gülüyor). O kalıntılardan kurtulmak burada varmak beni özgürleştirdi. Bir de normal olan beni diğer bölgelerde de üretebilen muhteşem dostlarım var. Bilhassa de Ali’yi (Atay) bu yerde anmak zorundayım.

‘ARTIK SIKILDIM O PRANGALARDAN DEDİĞİM BİRİNCİ RÖPORTAJDI’

◊ Geçenlerde Edis konseri sonrasında kuliste dans ederken görüntülerini gördük. Güya önceden daha önemli bir Hazal vardı. İçinde nasıl bir değişim var?

Ben her zaman böyleydim, özgürdüm.

◊ Evet ancak ancak yansıyanılarak
bahsediyorum…

Nihal ve Feriha zamanı oyunlarının daha gizemli olması bekleniyordu. Bir de ben anksiyete sahibiyim. Canlı yayında ağzımdan bir şey çıkar diye daima panik yaşardım. Panik atağa beş kala ‘Beyaz Show’larım vardır. Küçük olanlar, kabul ettiklerini görüyorlar. Bütün renklerle kabul görür müyüm vereceğinizi.

◊ Bunu nasıl kırdın?

Seninle 7 sene önceki röportajda. “Bir dakika arkadaşlar, ben akıllı fikir olan, insanlarla ilgili görüş beyan etmek isteyen bir bayan oyuncuyum. Artık sıkıldım o prangalardan” birinci röportajdı. Dilim çözüldükten sonra. kimliği olduğu üzere ortaya çıkarmak, verici huzur ve rahatlatıcı bir şeymiş. Bundan rahatsız olabilir, burada birleşmeyi, bu yüzden tahminen sevilmeyi göze almam gerekti ama bunu geçemem.

‘BİR MUAHEDEMİZ VAR, MEMNUN OLMADIĞIMIZ AN DAĞILACAĞIZ’

◊ Ali Atay ile 11 yıl birliktesiniz, 6 yıl evlisiniz. Neydi seni vuran Ali’de mi?

Sükûneti, kendisinden emin, ayakları yere başan hali. Hislerine sahip olanlardan biri. insanlarla ilgili olarak onunla ilgili çekindiği şey şu: Toplumsal dünyada Ali’ye yaklaşmak zor. Oysa bu onun netliği; insanlara yayılması ama bana çok alımlı gelen şey.

◊ Sen sevinçli, Ali sükûnet sahibi. Konutta ne oluyor?

Ali de çok sevinçli, komiktir. Gücüm daha yüksek ona göre lakin işte onun sükûneti de bana yeterli geliyor, ayaklarım yere basıyor. Benim neşem onu ​​yükseltiyor. O sevincini çok yüksek düzeyde yaşayabilen biri değil. Lakin meskenimiz mecnun meczup; Fiko Ali’ye, Süreyya bana benziyor; düşün, ne muhteşem ev!

◊ 11 yıllık birliktelik, çocuklar… Aşk asla yaşanmıyor mu?

Derinleşiyor muhtemelen. 11 yıl içinde yaşadıklarımız, birlikte atlattıklarımız, vefatlar, yayılmalar, doğumlar… İster istemez onun günü değişiyor. 11 yıl önceki ben değilim, “Ben senin dönüştüğün yeni halle de evli olmaya devam etmek istiyorum” diyor.
Ben de o denli. Bizdeki sihir, açık konuşmadığımızı tahminen. Yani ortamızda yanlış anlaşılmaya mahal yok. Bir de ben onu çok beğeniyorum, onda da bana karşı bu geçmedi şükürler olsun. Hala çok dalga geçiyoruz.

◊ Tam gaz romantizmi devam…

Evet, ben zati çocuklar için sürdürülen evliliklere, uydurma mutluluklara inanmıyorum. Bizim bir mutabakatımız var, memnun olmadığımız bir dağılacağız.

◊ Nasıl yani?

Kim “Ben artık memnun değilim” derse gitmeli, hayat bu kadar uzun değil. Birbirimiz gerçeğimizi çok pahalı buluyoruz insan olarak. İlişkimizi hayatımızda tutalım, eğlenmeye devam etmek istiyoruz. Evliliği yürütmek üzere değil, çok sevmeyen insan kalmaya devam etmek üzere; bir de çok da beğeniyorum, güzel çocuk (gülüyor).

◊ Fiko 5, Süreyya 1,5 yaşında. İki çocuk değiştirmeleri değiştirilsin mi?

Hayata bakışım, insanların algılayış biçimim değişti. Daha sevgi dolu, daha yumuşacık, anlayışlı biri oldum. Bilhassa kendime ve kendi alanına, günümüzde sahip olmamayı öğrendim. Zira ben mümkün olmazsam çocuklar da keyifli olmaz.