Bende hayat biraz yavaş akıyor

Ne kadar dalgın da olsam dışarı çıktığımda etrafımdaki konuşmaları daima duyuyorum. Sözcükler bir dizinin altyazısı üzere teker teker zihnimden geçiyor. Bu kanılar içinde Yenikapı metroda yürürken biri gelip yeniden tutuverdi kolumu. “Yürüyen merdiven çalışmıyor, asansörle gitmek ister misiniz” dedi. “Hayır, teşekkürler” diye cevap verdim. Israr etti lakin bir formda düz merdivenleri kullanabileceğime ikna ettim karşımdakini. Herkes üzere teker teker basamakları çıkmaya başladım…

Yavaşsam nedeni var

Şehir hayatında birilerinin daima ivedisi var. Kimi işine kimi okuluna geç kalıyor. Tahminen de kimilerinin meskeninde hastası bekliyor. Elhasıl herkesin kendine nazaran geçerli bir sebebi oluyor. Aslında yavaş yürüyenin de en az süratli giden kadar kendince nedeni var, mesela ben körüm.

Merdivenleri teker teker çıkarken biri dayanamıyor ve “Zor olmuyor mu sizin için merdiven çıkmak” diye soruyor. “Hayır, neden sıkıntı olsun? Ortopedik bir manim yok” diye açıklıyorum. Akabinde ben de soruyorum: “Peki, sizin için sıkıntı olmuyor mu?” Yanıt gelmiyor.

Aslında merdiven çıkmak benim için değil, gerimden gelenler için sıkıntı. Zira bende ister istemez hayat biraz yavaş akıyor. Düz yoldaki suratım saatte 1,5 km. Bu da en süratli gittiğim halim fakat bana yetiyor. Zahmet de çekmiyorum zira kör bir vatandaş olarak bu kentte nasıl yaşayacağımı biliyorum.

Fakat geçen haftalarda sizin hayatınız da tıpkı benimki üzere, elinizde olmayan nedenlerle yavaşladı. İstanbul metrolarında yürüyen merdivenler ve asansörlerin birden fazla çalışmıyordu. Ancak toplumsal medyadan yansınızı süratli bir formda lisana getirdiniz. İşe de yaradı ki benim güzergâhımdakiler çabucak düzeldi. Emeği geçen herkese bunun için çok teşekkür ediyorum. İlgili kurumlara ilişkin inanılmaz paylaşımlar vardı. WhatsApp konuşmaları bile çıktı ortaya. Oysaki mukaveleler bitmiş ve yenileri başlatılmamış.

Sosyal medyada bizi oldukça güldürenler de oldu doğal. Malum, ülkemizde mizah hiç eksik olmuyor. Pekala, bu isyan nasıl bu kadar süratli başladı? Zira şahsî olarak hayatınız zorlaştı. Tahminen işinize ya da meskeninize geç kaldınız. O yüzden çabucak reaksiyonunuzu ortaya koydunuz, sonuç aldınız. Fakat öbür meseleleri kim gündeme getirecek?

Çoğunluk söylerse…

Bize, yani benim üzere engelli vatandaşlara en çok sorulan sorulardan biri şu: “Sizin için ne yapabiliriz?” Bu sorunun karşılığını şöyle verebilirim: Bizim için bir şey yapmak yerine geçen hafta olduğu üzere kendiniz için bir şeyler yapmayı düşünün. Otobüs duraklarına park eden araçları, kaldırımları zapt eden ‘martı’ları ve motosikletleri konuşalım örneğin. Benim bildiğim bu kentte günde yalnızca 85 ila 115 engelli sokağa çıkabiliyor. Olağan kaideleri uygun bir yerde yaşıyorlarsa. Buna karşılık en az 6 milyon manisiz vatandaş var kentin sokaklarında. Yaklaşık 2 milyonu aracıyla, 4 milyonu yaya olarak bir yerlere gidiyordur. Benim azınlık olarak dileğim, bu ve gibisi problemlerimiz çarçabuk çözülsün. Ama bunu lakin sizler, yani çoğunluk lisana getirirse başarabiliriz.

Acelesi olan da yavaş giden de kızmasın birbirine. Zira ikisinin de kendince nedenleri var. Denetimsizce uluorta söylenince üzüyoruz birbirimizi. Hassasiyetle yaklaşsak birbirimize ve her şeye, günlük hayatımızdaki birçok kolay sorunu çözeriz üzere geldi bana. En azından bir deneyebiliriz, ne kaybederiz?