‘Duygularım daha kalabalıkmış, daha iri cümlelerim varmış eskiden’

Serin bir İstanbul gününde uzun bir ortadan sonra görüşüyoruz Şükran Ovalı’yla. Tahminen yüz sınırları sebebiyle dışarıdan sert bir havası var üzere algılanabiliyor ancak tanışınca hiç o denli olmadığını görüyorsunuz. Öncelikle çok komik. Bir yanıyla güçlü, bir yanıyla da çok duygusal. Yıllar içinde kendini daha uygun tanımış, çözmüş. Geçmişiyle ve bugünüyle yaşadıklarını anlatmaktan çekinmiyor. Başlıyoruz sohbete…

◊ Çok uzun vakittir görüşmedik. Sana soracak çok sorum var…

Sor, bekliyorum Hakan.

◊ En patavatsız yerden giriyorum bahse, 40’a 1 kaldı…

Evet 1 kaldı kuzum, 1 Nisan’da 40 yaşımdayım ve bu yaşa geldiğime şükrediyorum.

◊ Yaş almak nasıl hissettiriyor, neleri değiştiriyor?

Oo çok şey var, söyleyeceklerim uzun sürebilir fakat hazır mısın?

◊ Haydi anlat…

20’li yaşlar; saçmalama, yürek, yer yer şuurunun yerinde olmadığı lakin kusuruyla sevabıyla, zaafıyla kendini sevdiğin devirler, özlüyorsun da ortada. Artık o denli olmuyor olağan, kendine hudut ihlali yaptırmak istemezken diğerlerinin sonlarına da daha değer veriyorsun. Bir de galiba 20’li yaşlarda her şeyi daha ciddiye alıyorsun, artık o kadar da değil, “Ölümlü dünya” diyorsun. Hele evlat olunca bütün olağanların değişiyor. Tek kişilik düşünmüyorsun. Mesela ben yalnız kalmayı sevmiyordum, insan sevmeye çok meyilliydim, artık o denli değilim.

◊ Ne değişti sende beşerler konusunda?

Doktorum “Sen toplumsal görünümlü asosyalsin” dedi, nitekim toplumsal görünümlü asosyalim. Mesela seni gördüğümde çok sosyalim, çabucak inanarak “Görüşeceğiz” diyorum ve olmuyor. Yalnız kalmaktan gittikçe daha çok hoşlanıyorum. Bir de birey yetiştirirken birey olduğumu fark ettim. Hislerim daha kalabalıkmış, daha iri cümlelerim varmış evvelden. Gerçek dostlar benim için daha değerli oldu, birbirini avutan değil, gerçekleri konuşabildiğin, gerçek dostluklar kurabildiğin seçilmiş arkadaşlarım var. Bunu birebir anda 30 bireye yapman imkânsız, o yüzden seçilmiş kardeşlerim daha az. Natürel omurgamda duran ve değişmeyecek şeyler de var.

◊ Mesleğe başlayalı 18 sene olmuş. 18 sene evvelki Şükran’a bir nasihat verecek olsan, ne sıkıntının?

“Hayallerini daha çok sesli lisana getir” derdim.

‘LİNÇ KÜLTÜRÜ BÜYÜDÜ’ ?

◊ Bunu neden yapamadın?

Biz utanan, dik duramayan bir jenerasyonuz. Dik durmanın bile kibirli olduğunu düşünürdüm, “Bunu istemiyorum” derken bile ‘Bencil olarak anlaşılır mıyım?’ derdim. Halbuki kişisellik ne vakittir bencillik oldu? Psikiyatristim bana “Mustafa Kemal de kalemi birinci eline aldığında sonları çizdi, hudutlar değerli bir şey” demişti. O heyecanımı keşke daha fazla lisana getirebilseydim. Artık birçok genç “Dünyaya açılmak istiyorum” diyor, dalga geçiyorlar, ya bırakın artık… Ve bunu diyenler de açıldılar. Hayallere ket vurmayın. Bir de manipülasyona ve mobbing’e (yıldırma, bezdirmeye dayalı psikolojik şiddet) kendimi keşke bu kadar maruz bırakmasaydım dediğim çok vakit oluyor. İnsan
manipülasyona uğradığını uğrarken anlamıyor; Ahmet Kaya müzikleri üzere; benim öyküm daima sonradan geliyor aklıma.

◊ Mesleğinde daima düzgün noktalardaydın. Buna karşın bunları yaşadın mı?

Yaşamayan var mıdır, sen yaşamadın mı Hakan? Meslektaşlarından ya da işyerinde kesinlikle yaşadın! Beşerin olduğu her yerde var maalesef bunlar var. Yalnızca bunları anlatmaktan hâlâ çok hoşlanmıyorum.

◊ Neden?

Maalesef yaralıları ayrıyeten sevme üzere bir durumumuz var. Fakat bir insanı sevmemiz için onun başına çok makûs bir şey gelmesine yahut bundan bahsetmemize gerek yok. Kendimi ben bu manada çok açmadım.

◊ Yaşadığın mobbing’ler erkeklerden miydi?

Kadınlardan da erkeklerden de yaşadım bölüm içinde. İnşallah yaşamayan birçok meslektaşım olur, bilhassa yeni jenerasyonun heyecanını kimsenin elinden almasına müsaade vermek istemiyorum. Zira birileri baltalamaktan hoşlanıyor, o hususta linç kültürümüz gittikçe büyüdü. 

‘UMARIM SONUNDA DÜZGÜNLER KAZANIR’

◊ Anne olduktan sonra bayan oyuncular için “Artık mesleği bırakacak mı” algısı oluyor. Halbuki erkek oyuncular için bunu görmüyoruz. Bunları sen de yaşadın mı?

Çok omurgalı meslektaşlarım var, çok hoş karşılıklar da verdiler bu hususla ilgili. Bir babaya “Baba oldunuz, artık çalışmazsınız” denmediği üzere bir anneye de sormamanız gerekiyor. Her şeyin lisandan değişeceğini düşünüyorum. Mesela bir baba çocuğa yardım ettiği vakit bu beceri olmamalı. Bu zati asli vazifesi. Ben şunu söyledim, insanların güzeline gitmedi: “Annelik ve babalık kutsal değil.” Kutsal olan tek şey var, o da çocuk.

◊ Bunu biraz açsana…

Çocuk ileride sana teşekkür ediyorsa, sen annelik vazifesini güzel yerine getirmişsindir. Hiçbir şey savunmasız bir canlı kadar kutsal olamaz  gözümde. 2 yaşında kaybettiğimiz bebeğin annesi kutsal olabilir mi? Narin’in annesi sahiden orada her şeyi biliyorsa ve susuyorsa katille muadil değil midir? O yüzden ne kadar kızarlarsa kızsınlar bunu söylemekten vazgeçmeyeceğim; çocuktur, hayvandır kutsal olan, yaşlıdır… Ki her yaş almışa da hürmet duymak zorunda değiliz. Kimileri uygun yaş almıyor maalesef ancak savunmasız her canlı Allah’ın emanetidir ve kutsaldır. O bir proje, tasarım değildir. Senin üzere olmak zorunda da değildir. Yalnızca ona vicdanlı bir insan olması için yanında eşlik edeceğimizi unutmamamız gerekiyor.

◊ Kızınız Mihran 6 yaşında. Daha çok küçük lakin ona verdiğin en büyük öğüt ne?

Çizgi sinema yahut bir öyküde kötüyü gördüğü vakit “İyiler kazanacak annem, merak etme” diyorum, umarım çocuğumu kandırmıyorumdur. Umarım her vakit sonunda yeterliler kazanır.

‘BEŞİKTAŞ’IN DURUŞUNA ÂŞIK BİRİYİM’

◊ Caner’le (eşi Caner Erkin) bir cilt hekiminde tanışıyorsunuz. Sen randevunu beklerken Caner de o doktora geliyor. Başlarda futbolcu olduğu için önyargılı davranıp biraz peşinden koşturuyorsun…

Evet, Caner Fenerbahçe’deydi, ben Beşiktaşlıydım ve maçları da izleyen biriydim. Doğuşçu üzere görünüyordu. Karşılaştık, bana elini uzattı, hayatımda birinci kere bana elini uzatan birine elimi uzatmadım.

◊ Eyvah! Bu inadı nasıl kırdı?

Uzun sürdü biraz. Bu noktada Caner’i kutlamak lazım, nitekim pes etmedi. Telefon numaramı bulmuştu. Herhalde hayatımda en çok engellediğim insan oydu, 14 kere engelledim. Bir numaradan engelliyordum, öbür numaradan tekrar arıyordu. Sonra “Acaba beni gözünde çok mu büyüttü, bir tanışayım artık, ne istiyor” dedim. Onu tanıdıkça her geçen gün biraz daha şaşırdım. Bir insan bu kadar yeterli olamaz diye düşündüm, sonra ben onu daha çok sevdim.

◊ O daha âşık üzere duruyor…

Caner tribüne oynamayı biliyor (gülüyor), vakit içinde ben onu, onun beni sevdiğinden daha çok sevdim.

◊ Caner’de en çok neye vuruldun?

Çok merhametli, ‘Hababam Sınıfı’ izlerken bile ağlıyor. O merhameti beni etkiledi.

◊ Sen ona ‘Fişek’ diyorsun, pekala o sana ne diyor?

Onun lakabı fişek, taraftar bu türlü söyledi. Onun üzere âlâ bir sol ayak yok, 35 yaşını bitirmesine karşın asist hükümdarı ve çok düzgün oynuyor. O bana ‘Melezim’ diyor.

◊ Caner, Eyüpspor’da oynuyor. Sen de kadro değiştirdin mi?

Yok, rengim belirli benim, Beşiktaşlıyım. Beşiktaş’ta da oynamıştı esasen. İlgimiz varken Beşiktaş’a geçmişti, “Şükran getirdi” dediler, ben kulüp başkanı mıyım? Bu kadar faydalı biri olsam evvel kendime olur faydam. Benimle alakası yoktu lakin natürel etkilenmiş olabilir zira ben Beşiktaş’ın duruşuna âşık biriyim.

‘CANER KALP KIRMAKTAN ÇOK KORKAR’

◊ “Linç kültürümüz gittikçe fazlalaştı” dedin. Sen de bu linçlere maruz kaldın. Yanlış anlaşıldığın vakitler da oldu…

40 yaşıma gelirken söyleyebilirim ki bu coğrafyada yaranamazsın, Mustafa Kemal Atatürk’ün yaranamadığı yerde ben kimim, hâlâ Atama lisan uzatanlar görüyorum. Heybesi dolu bir sürü beşerle ilgili en ufak yanlışında, en ufak tökezlediğinde vurun abalıya yapılıyor. Soruya dönersek, yanlış anlaşıldığım şey; bir kez beni çok soğuk zannediyorlar, herhalde yüzüm biraz kemikli, daha önemli duruyorum ancak bana mı kalmış soğukluk, ciddiyet! Nitekim değilim. Linç konusunda da mesela Caner’le evlendikten sonra kelamlı, kelamsız mobbing’e uğradım; “Şükran’ın keyfi de yerinde artık” dediler.

◊ Futbolcuların çok kazandığını bildiğimiz için bir futbolcu eşi olduğun vakit çok lüks ve mükemmel bir hayat yaşamakla mı suçlandın?

Maalesef… “Son model otomobil aldı” diye yazdılar, arkadaşlar otomobil kullanmayı bile bilmiyorum! “Bu adamla parası için mi evlendi” dendi. Caner’e hakikaten çok âşık olarak, çok severek evlendim, başlarda çok önyargılıydım, keşke olmasaydım diyorum. Bir de bence kendi başına ayakları üstünde durup çalışan herkesin hayatın içinde rahatlığı oluyor, ben buna alışmışım, okuldayken bile çalışıp kendi parasını kendi kazanmanın tadına varmış biri olarak bırakın bir erkeği, kendim dışında hiç kimseye yaslanmadım.

◊ Neler hissettin bunlar olurken?

Başta çok yoruldum, uğradığım mobbing’ler sebebiyle kendimi üzdüm. Caner yeterli model bir otomobil kullanıyorsa ona binerken bile çekiniyordum, psikiyatristim “Şükrancığım, Caner haram para kazanmıyor, onun otomobiline binmeye neden çekiniyorsun” dedi. Haklıydı. Ancak vakit her şeyi gösteriyor, sekiz seneyi bitirdik. Bir ömür uzunluğu onu görmek istiyorum. Dönüp baktığımda uygun ki çocuğumun babası, uygun ki yol arkadaşım oldu diyorum. Caner’i tanımıyor beşerler, maçta çok sonlu birini görüyorlar ancak Caner kalp kırmaktan çok korkar.

“BİLEKLERİ İNCECİK DE SESİ NE KADAR KALIN YA RABBİM”

◊ Fiziğin ve imgenin ön planda olduğu bir işin var. Çok hoş bir bayansın. Fakat doğum sonrası kilolarınla seni vurdular. Üzüldün mü?

Doğum sonrası ‘Ufak Tefek Cinayetler’ dizisine konuk olmuştum. Çok kilo aldığım için “Dana gibi” bile dediler. Ben 35 kilo aldım ve bunu da saklamadım. Yazılanlara da üzüldüm. Bir de bayanlardan duyunca ekstra üzülüyorsun. Ben bayanlardan övgü alınca da ekstra memnun oluyorum ancak tenkitle hakareti karıştırıyoruz. Tartışmayı da bilmiyoruz. Tartışmanın arbede olduğunu zannediyoruz. Halbuki hoş tartışmak, uzlaşamamayı da cebinde bulundurmak bence değerli bir şey.

◊ Ayırt edici bir sesin var, bazıları buna bayılıyor, kimi bile bile mi kalınlaştırıyor diyor…

Yok canım, bununla ilgili ameliyat bile oldum; nodüllerim, reflüm var, mide kanaması geçirdim. Sesimin karakteristik özelliği, çocukken de böyleydi. Babaannem merhum “Bilekleri incecik de sesi ne kadar kalın ya Rabbim” sıkıntısı. Fakat bu benim bir özelliğim. Beni ben yapan, tahminen de ayırt eden şeylerden biri, bunlarla vakit içinde barışıyorsun.

‘YETMEYE ÇALIŞMAK, YETEMEMEK NASIL ZORDUR BİLİRİM’

◊ Yaşadığın bir sürü şeyi konuştuk. Lakin oyunculuğun en zorlayan yanı neydi?

Okuduğun bir senaryoyu bilmiyormuş üzere oynamak. Öteki biri olmayı kabullenmek, yanılgısıyla, zaafıyla onu savunabilmek. Zaafsız karakter yoktur bana nazaran, bir insan zaaflarıyla ve kusurlarıyla hoştur.

◊ Seni izlemeyi özlemiştik. Yeni projelerin neler?

Bir dijital işimiz oldu; ‘Erşan Kuneri’, Cem Yılmaz’la. Tıpkı vakitte ‘Kalpazan’ devam ediyor. İşini sıkıntı edinmiş oyuncularla birlikteyim, partnerim Timuçin Esen, elini omzumda hissettiğim biri.

◊ Canlandırdığın Canan nasıl bir karakter?

Herkesin çok ortak nokta bulabileceği bir karakter. Üstüne bir sürü ceketi giymek zorunda bırakılmış;
hem anne, hem eş olmuş hem de işyerinde çalışmış. Her şeyi yapmak istemiş lakin her şeyden biraz yapabilmiş, kendisini eksik hisseden biri. İktisat herkesi vurduğu üzere onları da vuruyor ve aile ilgilerini temelinden sarsıyor. Çok ortak kaygımız var, ben de zorluktan geliyorum, memur çocuğuyum. Yetmeye çalışmak, yetemediğini hissetmek nasıl zordur biliyorum.

◊ Hikâyede çocukları için her şeyi yapan bir aile var. Sen ne kadar ileri giderdin?

İnsanlar sana istediğini söylesin, üstüne basıp geçebiliyorsun lakin çocuğunla ilgili rastgele bir şeyde gözün dönebilir, orada kestiremiyorum.

◊ Dizinin mottosu; “İnsan mı paranın sahtesini yapar, para mı insanın”. Sen ne düşünüyorsun bu mevzuda?

Evet işimizin mottosu bu ve maalesef günümüzde ikisini de sıkça görüyoruz. Halbuki insan olan, aklı, vicdanı olan herkes ölümlü dünya olduğunu bilir ve en değer verdiği şey rahat uyumaktır.